میکرودوزینگ مفهوم جدیدی نیست. ما چندین دهه است که از مزایای احتمالی آن خبر داریم. و حالا بیش از هر زمان دیگری در مورد این موضوع تحقیق شده است، که نتایجش هم الهام بخش و مثبت بوده است.
مطالعات از این ایده که میکرودوزهای روانگردان مانند ال اس دی یا سیلوسایبین به بهبود توانایی فرد برای حل مشکلات پیچیده و تفکر خلاقانه‌تر کمک می‌کند، حمایت می‌کنند. اکنون، محققان در حال کشف این ترکیبات به عنوان درمانی جایگزین برای اختلالات شناختی رایج مانند ADHD (اختلال بیش فعالی و کمبود توجه) هستند.
ما به تحقیقات پیرامون استفاده از مواد روانگردان با دوز پایین در افراد مبتلا به ADHD نگاهی انداختیم و برای کشف اینکه آیا میکرودوز می‌تواند علائم را کاهش دهد یا خیر، به کاوش عمیق و علمی پرداخته‌ایم. همچنین بررسی کرده‌ایم که چه موادی احتمالاً بیشترین ارزش دارویی را دارند و چگونه می‌توان بهترین نتایج را به دست آورد.
همچنین برای خرید و مشورت میتوانید به آیدی زیر پیام بدید.
آیا می‌توان از داروهای روانگردان برای درمان ADHD استفاده کرد؟
کارشناسان ادعا می‌کنند که میکرودوز با مواد روانگردان مانند LSD و سیلوسایبین (ترکیب فعال موجود در قارچ جادویی) می‌تواند برای درمان ADHD مفید باشد.
در نتیجه، بسیاری از مردم به داروهای روانگردان روی می‌آورند تا داروهای معمولی ADHD، مانند متیل فنیدات (ریتالین)، لیسدگزامفتامین (ویوانس)، یا آمفتامین (آدرال).
تحقیقات روی روانگردانها به عنوان یک درمان قابل اعتماد هنوز در مراحل اولیه است و خیلی زود است که ادعاهای قطعی در مورد اینکه آیا این داروها برای ADHD موثر هستند یا خیر، کرد چون نتایج کلی تا حد زیادی به خود فرد بستگی دارد.
تحقیقات کنونی از این ایده حمایت می‌کند که روانگردانهای مبتنی بر تریپتامین، مانند سیلوسایبین، LSD، MDMA و DMT، برای درمان سایر شرایط مرتبط با تعادل عصبی شیمیایی مفید هستند. بسیاری از این شرایط با پاتوفیزیولوژی که به عنوان زیربنای ADHD شناخته می‌شود، همپوشانی دارند.
شرایط با شواهد قوی از داروهای روانگردان می‌توانند حمایت کنند که برای موارد زیر موثر هستند:
- اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
- افسردگی مقاوم به درمان
- اعتیاد و اعتیاد به الکل
- ترس و اضطراب وجودی
- سردردهای خوشه‌ای
پژوهش حاکی از چیست؟
تحقیقات در مورد این موضوع هنوز در مراحل اولیه است. شواهد فعلی قطعا امیدوارکننده به نظر می‌رسند، اما حداقل تا زمانی که کارآزمایی‌های بالینی سخت‌گیرانه انجام شوند، باید با «یک دانه نمک» مصرف شوند.
بسیاری از شواهد نتایج مثبتی را برای افرادی که از داروهای روانگردان برای درمان ADHD استفاده می‌کنند، نشان می‌دهند.
مطالعه شماره ۱ (بررسی):
بررسی تاثیر داروهای روانگردان با دوز پایین
یک نظرسنجی آنلاین اثربخشی داروهای روانگردان بر ADHD را مورد بررسی قرار داد و نتایج امیدوارکننده‌ای را به دست آورد [ ۱ ].
در این نظرسنجی از ۳۵۹۰ نفری که قبلاً یا در حال حاضر میکرودوزهای روانگردان مصرف می‌کردند، خواسته شد تا گزارش‌های خود را در مورد تجربیات خود ارزیابی کنند. از بین افراد مورد سوال، ۱۰۶۲ نفر ادعا کردند که از داروهای روانگردان با دوز کم برای درمان اضطراب، ADHD و سایر اختلالات روانی استفاده می‌کنند که برای ٪۷۹.۲ از آنها قبلاً داروهای معمولی تجویز شده بود.
این نظرسنجی نشان داد که ٪۷۰ از این شرکت‌کنندگان از روانگردانهای میکرودوز را نسبت به درمان‌های معمولی ترجیح می‌دادند.
شرکت کنندگان ادعا کردند که علائم آنها پس از میکرودوز با داروهای روانگردان (سیلوسایبین، LSD، ۱P-LSD یا MDMA) کاهش یافته یا به طور کامل ناپدید شده است.
در نهایت این نظرسنجی به این نتیجه رسید که داروهای روانگردان با دوز پایین ممکن است به کاهش علائم بیماری های روانی، از جمله ADHD کمک کنند.
مطالعه شماره ۲ (فراتحلیل):
روانگردانها، عملکردهای مغز و رفتار
مقاله دیگری چندین مطالعه گذشته را در مورد داروهای روانگردان مقایسه کرد و به شواهد فعلی اشاره کرد که نشان می‌دهد این داروها یک گزینه درمانی بالقوه برای افراد مبتلا به ADHD هستند [ ۲ ]، این مقاله شامل تجربیات دست اول افرادی که داروهای محرک را با میکرودوزهای روانگردان جایگزین کرده بودند، بود.
این مطلب همچنین ارتباط بین مکانیسم‌های عصبی ناکارآمد، اثرات عصبی روانگردانها، و اثرات روانگردانها بر عملکرد و رفتار مغز را تشریح کرد.
فصل اول این مقاله به ارزیابی و تشریح اختلالات ساختاری و عملکردی مغز و سیستم‌های انتقال دهنده عصبی درگیر با ADHD پرداخته است.
فصل دوم اثرات ساختاری و عملکردی مغز، سیستم‌های انتقال دهنده عصبی و مکانیسم‌های عصبی مرتبط با داروهای روانگردان را بررسی کرد.
محققان سپس به مقایسه با این مکانیسم‌ها در رابطه با اختلالات و سیستم‌های انتقال دهنده عصبی درگیر با ADHD پرداختند و پیوندهایی برای حمایت از داروهای روانگردان به عنوان یک درمان بالقوه ایجاد کردند.
در فصل سوم، تحقیق در مورد میکرودوزهای روانگردان، نگرانی‌های ایمنی و شواهد حکایتی مورد بررسی قرار گرفت. این مقالات غیرعلمی و گزارش‌های موردی «مزایای امیدوارکننده و بالقوه تغییر دهنده زندگی روانگردانهای میکرودوز برای ADHD» را توصیف می‌کنند.
این تحقیق گسترده به این نتیجه رسید که استفاده از میکرودوزهای روانگردان برای درمان ADHD امکان پذیر است، اما مطالعات بیشتری لازم است تا مشخص شود این مواد دقیقا چگونه می‌توانند به مهار علائم کمک کنند.
مطالعه شماره ۳ (کارآزمایی بالینی آینده):
میکرودوزیگ برای ADHD
تحقیقات بسیار زیادی در مورد استفاده از داروهای روانگردان برای ADHD هست، اما آزمایشات بالینی بسیار کمی وجود دارد که با استاندارد طلایی دنیای تحقیقات مطبق باشد.
یکی از کارآزمایی‌های آتی توسط شرکت Mind Medicine قصد دارد یک مطالعه چند مرکزی، تصادفی، دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما فاز دو را انجام دهد تا ببیند آیا MM-120 (نسخه بهینه‌سازی شده LSD) یک درمان موثر برای ADD و ADHD است.
این یک تصادفی ۱:۱، دوسوکور، به MM-120 یا دارونما خواهد بود. تخمین زده می‌شود که ۵۲ شرکت کننده ۲۰ میکروگرم از دارو/دارونما را دو بار در هفته به مدت شش هفته مصرف کنند. انتظار می‌رود این کارآزمایی کشف کند که آیا یک تغییر پایه در علائم ADHD در بین گروه MM-120 وجود دارد یا خیر.
مطالعه شماره ۴ (کارآزمایی بالینی):
اثرات طولانی مدت سیلوسایبین در مقایسه با داروهای ADHD
دانشکده پزشکی دانشگاه Washing یک آزمایش آتی دیگر را برای بررسی اثرات فوری و بلندمدت سیلوسایبین بر روی شبکه‌های مغزی قشری و کورتیکو-زیر قشری انجام خواهد داد.
این آزمایش فاز ۱ از تصویربرداری عملکردی مغز برای کشف اثرات سیلوسایبین بر روی مغز – به ویژه گیرنده ۵-HT2A، یک گیرنده سروتونین که ممکن است با بهبودی در ADHD مرتبط باشد، استفاده می‌کند [ ۳ ].
اگرچه این کارآزمایی مختص ADHD نیست، سیلوسایبین با متیل فنیدات، یک داروی محرک که برای درمان نارکولپسی و ADHD استفاده می‌شود؛ مقایسه می‌شود.
این مطالعه ممکن است اطلاعات بیشتری را در مورد چگونگی تأثیر سیلوسایبین بر عملکرد مغز، به ویژه گیرنده ۵-HT2A و رفتار انسان نشان دهد و می‌تواند منجر به تحقیقات بیشتر در مورد اینکه چگونه می‌تواند برای اختلالات روانی مفید باشد هم بشود.
کدام داروهای روانگردان برای ADHD بهتر عمل می‌کنند؟
اگرچه تحقیقات بیشتر در زمینه‌ی روانگردانها و درمان اختلالات روانی بر روی سیلوسایبین و ال‌اس‌دی متمرکز است، روانگردانهای دیگر نیز ممکن است برای افراد مبتلا به اختلال نقص توجه و هیجانی (ADHD) مفید باشند، اما تحقیقات کمتری در این زمینه صورت گرفته است.
علاوه بر سیلوسایبین و ال‌اس‌دی، روانگردانهای دیگری نیز به عنوان درمان‌های بالقوه مؤثر برای ADHD مورد بررسی قرار گرفته‌اند. به عنوان مثال، روانگردانهای تریپتامین مانند ۴-AcO-DMT، ۱P-LSD، LSZ، ETH-LAD، AL-LAD، PRO-LAD، ۱V-LSD و دیگران از این دسته اند. همچنین، برخی روانگردانهای فن اتیل آمین، از جمله مسکالین، ۲C-B، ۲C-C، ۲C-D و دیگرها نیز اثراتی مشابه با روانگردانهای مورد مطالعه دارند.
تمام این مواد بر روی گیرنده‌های ۵HT2C مانند سیلوسایبین و LSD عمل کرده و بر مسیرهای عصبی مرتبط با عملکرد اجرایی و تفکر بالاتر تأثیر می‌گذارند. این بخش به معرفی اولیه‌ای از سیلوسایبین و LSD اختصاص دارد، اما همچنین به یک روانگردان دیگر با ویژگی‌های امیدوارکننده برای درمان ADHD اشاره شده است.
۱. میکرودوز سیلوسایبین برای ADHD
چندین گزارش دست اول از افرادی وجود دارد که از سیلوسایبین برای درمان علائم ADHD خود استفاده کرده و هنوز هم استفاده می‌کنند، اما همه تجربه مشابهی ندارند. برخی از افراد نتایج عالی دارند، در حالی که برخی دیگر هیچ تغییری در علائم خود گزارش نمی‌دهند.
سیلوسایبین ممکن است برای همه کار نکند، اما اگر به دنبال آزمایش میکرودوز هستید، روانگردان خوبی برای شروع است. این ماده به راحتی از طریق قارچ جادویی در دسترس است، و قبلاً ایمن بودن آن ثابت شده است.
یک میکرودوز معمولی سیلوسایبین بین ۱۰۰ تا ۵۰۰ میلی گرم یا حدود ۰.۱ تا ۰.۵ گرم قارچ خشک می‌شود.
میکرودوز کردن با قارچ جادویی یک علم دقیق نیست. تعیین مقدار دقیق سیلوسایبین در هر گرم قارچ، حداقل می‌تواند دشوار باشد. بیش از ۱۰۰ گونه مجزا از قارچ جادویی وجود دارد که هر کدام درصد سیلوسایبین و سیلوسین متفاوتی دارند.
همچنین گونه‌های مختلفی از مجیک ماشروم وجود دارد.
برخی از آنها قدرت بسیار پایینی دارند (کمتر از ٪ ۰.۱ کل تریپتامین)
برخی دیگر بسیار قوی هستند (بیش از ٪۲ کل تریپتامین).
مهم‌ترین مسئله این است که دوز را بر اساس احساس خود اندازه‌گیری کنید. با میکرو دوز شروع کنید، حدود ۵۰ یا ۱۰۰ میکروگرم، و دوز را به آرامی افزایش دهید. شما باید برخی از اثرات شناختی ظریف را احساس کنید، اما نباید هیچ گونه تحریف بصری یا شنیداری داشته باشید.
راه‌های زیادی برای مصرف میکرودوزهای قارچ جادویی هست، رایج‌ترین روش‌ها عبارتند از دم کردن آنها در چای، پر کردن آنها در کپسول، یا پاشیدن آنها در اسموتی یا سایر غذاها (پس از پخت).
۲. میکرودوزینگ LSD برای ADHD
ال‌اس‌دی یکی از قوی‌ترین روانگردانهای دنیاست. چندین برابر قوی‌تر از سیلوسایبین. با این حال، هنگامی که در دوزهای معادل استفاده می‌شود، اثرات بسیار مشابه هستند.
مشکل اصلی میکرودوز LSD قدرت باورنکردنی آن است. ال‌اس‌دی در مقادیر بسیار کم مصرف می‌شود، حتی ۵۰ میکروگرم یا نیم میلی‌گرم آن می‌تواند به سفرهای روان‌گردانی که ساعت‌ها می‌کشند، منجر شود.
یک میکرودوز استاندارد حدود ۱/۱۰ دوز روانگردان است. میکرودوزهای LSD را بین ۵ تا ۱۵ میکروگرم قرار می‌دهد.
اکثر برگه‌های LSD blotter حاوی حدود ۸۰ تا ۱۴۰ میکروگرم LSD هستند. بنابراین ساده‌ترین راه برای اندازه‌گیری میکرودوز این است که زبانه را به ۹ تکه جدا کنید.
اگر به اندازه کافی خوش شانس هستید که LSD مایع دارید، دوزهای دقیق را می‌توان از طریق رقیق کردن اندازه گیری کرد؛ اما این فرآیند فقط باید توسط کسانی انجام شود که تجربه استفاده از LSD داشته‌اند و اصول رقیق کردن روانگردانها را به طور ایمن بلدند.
جای خطا در LSD بسیار کم است. اگرچه بعید است که مصرف بیش از حد آن به شما آسیبی برساند، اما ممکن است در نهایت زمین بخورید یا بد تریپ اساسی‌ای را تجربه کنید.
میکرودوزرهایی که از LSD برای کمک به ADHD استفاده می‌کنند، اغلب علائم کاهش یافته و تمرکز و وضوح ذهن را افزایش می‌دهند.
استفاده از ال‌اس‌دی در میکرودوزها اشکالاتی هم دارد، زیرا برخی افراد ادعا می‌کنند که باعث می‌شود احساس فاصله و عدم تمرکز داشته باشند.
۳. میکرودوزینگ ۴-AcO-DMT برای ADHD
۴-AcO-DMT در اصل توسط آلبرت هافمن (مردی که LSD را کشف کرد) در سال ۱۹۶۳ ایجاد شد. در آن زمان، خواص روانگردان آن مورد بررسی قرار نگرفت، اما مقاله‌ای از سال ۱۹۹۹ استفاده بالقوه آن را در درمان به عنوان جایگزینی کم هزینه برای درمان پیشنهاد کرد (سیلوسایبین) [ ۴ ].
این روانگردان در شکل طبیعی خود غیر فعال است اما به عنوان یک پیش دارو برای سیلوسین عمل می‌کند و فقط پس از عبور از کبد فعال می‌شود، اما اثرات آن تقریباً مشابه قارچ جادویی است. ۴-AcO-DMT بیشتر طول می‌کشد تا وارد بدن شود و مدت بیشتری در بدن فعال باقی بماند، اما اثرات و شدت آن تقریباً مشابه سیلوسایبین است.
میکرودوز معمول ۴-AcO-DMT ۱ یا ۲ میلی گرم است.
۴. میکرودوزینگ مسکالین برای ADHD
مسکالین (۳،۴،۵-trimethoxyphenthlamine) ترکیب توهم زایی است که در کاکتوس‌های peyote و San Pedro وجود دارد. اگرچه در حال حاضر محبوبیت کمتری دارد، اما یکی از اولین روانگردان‌هایی بود که وارد فرهنگ غرب شد. می‌تواند یک حالت روانگردان شدید مشابه ال اس دی و سیلوسایبین ایجاد کند، اما اثرات آن در میکرودوز بسیار متفاوت است.
میکرودوز (۱۰ تا ۳۰ میلی گرم) مسکالین روانگردان نیست و اثرات آرامش بخش و تمرکز ایجاد می‌کند؛ چیزی که ممکن است برای افراد مبتلا به ADHD مفید باشد.
مزیت اصلی میکرودوز کردن مسکالین نسبت به سایر روانگردانهای تریپتامین، مانند سیلوسایبین و ال اس دی، این است که فضای کمتری دارد. برخی از افراد شکایت دارند که ال اس دی و سیلوسایبین گاهی اوقات تمرکز را دشوارتر می‌کنند. به خصوص اگر بیش از حد استفاده کنند. به نظر می‌رسد مسکالین برای اکثر افراد این مشکل را ندارد. چون کاربران در طول روز ثابت و متمرکز می‌مانند.
البته برای توضیح بیشتر این ادعاها به تحقیقات بیشتری نیاز است.
یک میکرودوز چقدر است؟
میکرودوز یک دوز زیر ادراکی از یک ماده روانگردان است. به عبارت ساده، وقتی میکرودوز می‌کنید، اساساً دوز بسیار کمی مصرف می‌کنید که نمی‌توانید «بالا یا متوهم» شوید، اما برای ایجاد تغییرات ظریف در مغز کافی است.
یک میکرودوز معمولی ۱۰٪ از دوز استاندارد روانگردان است، صرف نظر از ماده.
با این اوصاف، میکرودوز ایده آل برای یک فرد برای شخص دیگر متفاوت خواهد بود. هر کس این مواد را متفاوت تجربه می‌کند، بنابراین مهم است که با احتیاط ادامه دهید و با دوز کمتری از آنچه فکر می کنید نیاز دارید شروع کنید. تنها زمانی که با نحوه واکنش بدن خود آشنا شدید، باید مقدار را افزایش دهید.
| ماده | دوز معمول | میکرودوز |
| سیلوسایبین خالص | ۱۰ – ۲۵ میلی‌گرم | ۱ – ۳ میلی‌گرم |
| سیلوسایبین ( ماشروم) | ۲ – ۵ گرم | ۰.۲ – ۰.۵ گرم |
| ال اس دی | ۵۰ – ۲۰۰ میکروگرم | ۵ – ۲۰ میکروگرم |
| ۴-AcO-DMT | ۱۰ – ۳۰ میلی‌گرم | ۱ – ۳ میلی‌گرم |
| مسکالین خالص | ۱۰۰ – ۲۰۰ میلی‌گرم | ۱۰ – ۲۰ میلی‌گرم |
| مسکالین پیوت | ۵ – ۱۵ گرم | ۰.۵ – ۱.۵ گرم |
| مسکالین سن پدرو | ۱۰ – ۲۰ گرم | ۱ – ۲ گرم |
خطرات میکرودوز کردن داروهای روانگردان چیست؟
با میکرودوز سیلوسایبین خطرات زیادی وجود ندارد. هیچ کس تا به حال از مصرف بیش از حد آن شکایت نکرده است، و نگرانی‌های سلامت کمی در مورد استفاده گاه به گاه وجود دارد. با این حال، ما در مورد اثرات دراز مدت میکرودوزینگ اطلاعات کمی داریم. صادقانه بگویم، ما نمی‌دانیم که میکرودوز روزانه، هفتگی یا ماهانه چگونه بر بدن و ذهن در طی چندین سال تأثیر می‌گذارد.
حدس و گمان‌هایی وجود دارد که میکرودوز کردن مواد تریپتامین مانند سیلوسایبین و ال اس دی می‌تواند به سلامت قلب آسیب برساند. نظریه‌ای هم وجود دارد که فعال شدن گیرنده سروتونین ۵HT-2B می‌تواند منجر به بیماری دریچه‌ای قلب (VHD) شود [ ۵ ]، اما این هرگز ثابت نشده است.
در کوتاه مدت، خطرات جدی کمی وجود دارد. بزرگترین خطر مصرف بیش از حد و زمین خوردن در زمانی است که نمی‌خواهید.
بیش فعالی با عدم تمرکز یا ADHD چیست؟
اختلال کمبود توجه بیش فعالی یا به اختصار ADHD، وضعیتی است که در آن فرد در تمرکز یا کنترل تمایلات با مشکل مواجه می‌شود.
علائم متعددی در ارتباط با ADHD وجود دارد که هم در کودکان و هم در بزرگسالان قابل مشاهده است. بسیاری از افراد زمانی که به سن بلوغ می‌رسند از این علائم خارج می‌شوند، اما بزرگسالان اغلب علائم را در طول زندگی نشان می‌دهند.
حدود ٪۸.۱ از آمریکایی های ۱۸ تا ۴۴ ساله دارای علائم شایع ADHD هستند [ ۶ ].
علائم بیش فعالی یا ADHD
علائم ADHD را می‌توان به دو گروه دسته‌بندی کرد:
بی‌توجهی (مشکل در تمرکز و تمرکز) و بیش فعالی و تکانشگری.
برخی از افراد فقط علائم یکی از این گروه‌ها را تجربه می‌کنند، در حالی که برخی دیگر علائم هر دو گروه را دارند.
حدود ۳ نفر از هر ۱۰ نفر مبتلا به ADHD بیش فعالی یا تکانشگری را تجربه نمی‌کنند اما در تمرکز مشکل دارند. این مورد به عنوان ADD (اختلال کمبود توجه) شناخته می‌شود، و علائم آن کمتر قابل توجه است و اغلب تا اواخر زندگی نادیده گرفته می‌شود.
اگرچه ADD نسبتاً رایج است، اکثر افراد مبتلا به کمبود توجه در هر دو دسته قرار می‌گیرند (ADHD). مردان بیشتر مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند، در حالی که ADD در زنان شایع‌تر است.
در اینجا علائم در هر دو گروه طبقه‌بندی شده است که تحت برچسب ADHD قرار می‌گیرند:
علائم بی‌توجهی و عدم تمرکز:
- بی‌دقتی و عدم توجه به جزئیات
- مشکل در مقابله با استرس
- مشکل در گوش دادن و انجام دستورات
- به راحتی حواسش پرت می‌شود
- فراموشی
- ناتوانی در پیگیری وظایف
- انجام اشتباهات ساده و بی‌دقتی
- نوسانات خلقی و تحریک پذیری
- فاصله توجه کوتاه
- کمبود مهارت‌های سازمانی و رهبری
علائم بیش فعالی و تکانشگری:
- احساس خطر محدود
- بر اساس انگیزه‌ها بدون فکر کردن عمل کنید
- ناتوانی در تمرکز روی کارها
- مشکل در مقابله با استرس
- تحرک بیش از حد فیزیکی و بی قراری
- حرف زدن زیاد
- بی تابی
- ناتوانی در نشستن
- قطع حرف دیگران
چه چیزی باعث بیش فعالی و ADHD می‌شود؟
ADHD احتمالاً یک بیماری ارثی است و در خانواده وجود دارد، تصور می‌شود که ژن‌های ارثی عامل مهمی در این زمینه هستند.
ژنتیک خاص مسئول وضعیت ADHD در حال حاضر ناشناخته است. به نظر می‌رسد که به یک گسل ژنتیکی مرتبط نیست و نحوه انتقال آن از طریق نسل‌ها پیچیده است.
شواهد ثابت از ارتباط ADHD با ژن گیرنده دوپامین D47 حمایت می‌کند [ ۷ ]. با این حال، تحقیقات به اندازه کافی سازگار یا رایج نیست که این ژن را به عنوان تنها عامل ژنتیکی مسئول این بیماری قرار دهد.
به نظر می‌رسد ADHD ارثی است، اما این بدان معنا نیست که همه اعضای خانواده آن را داشته باشند یا آن را به طور یکسان تجربه کنند. یک کودک می‌تواند بدون توجه به اینکه والدین علائم مشابهی را نشان می‌دهند یا نه به ADD یا ADHD مبتلا شود، که تشخیص دقیق نقص‌های ژنتیکی مرتبط با آن را بسیار دشوار می‌کند.
کلام پایانی: آیا میکرودوزهای روانگردان درمانی موثر برای ADHD هستند؟
هنوز مشخص نیست که میکرودوز روانگردان یک درمان موثر برای کاهش علائم ADHD است یا خیر. با این حال، یافته‌های اخیر و گزارش‌های دست اول این ادعا را تایید می‌کند.
به نظر می‌رسد موثرترین مواد روانگردان برای ADHD ال اس دی و سیلوسایبین باشد. بسیاری از افراد پس از مصرف دوزهای پایین علائم کمتری را گزارش می‌کنند و همچنین تحقیقات بسیار بیشتری در مورد این مواد وجود دارد.
ممکن است داروهای روانگردان دیگری نیز وجود داشته باشد که به درمان ADHD کمک کند، اما ما در حال حاضر فاقد شواهد قابل اعتماد و گزارش‌های مردمی هستیم.
در حال حاضر، شواهد نشان می‌دهد که ال اس دی و سیلوسایبین به مهار علائم ADHD کمک می‌کنند. با گذشت زمان، شاهد تحقیقات و آزمایشات بالینی بیشتری در مورد داروهای روانگردان برای ADHD خواهیم بود.
آینده روشن به نظر می‌رسد، و روانگردانها در نهایت شروع به شناسایی می‌کنند که شایسته آن است. به نظر می‌رسد «جنگ علیه مواد مخدر» در حال فروپاشی است، و همانطور که این جریان اتفاق می‌افتد، ما پتانسیل واقعی موادی مانند ال اس دی و سیلوسایبین را کشف خواهیم کرد.